Foto's

Weddingweekend!

Dit weekend waren we uitgenodigd voor een trouwfeest. De zus van Madame Fatuma, de onderdirectrice van school, ging trouwen. Vrijdag namiddag starten de voorbereidingen al. Fatuma liet twee vrouwen komen die onze armen en voeten gingen versieren met henna. Dat was wel leuk. Bloemen en andere tierelantijntjes staan nu op mijn arm en 2 voeten. Wel mooi. Zaterdag zijn wij ’s middags vertrokken richting Mombassa. Het trouwfeest was daar te doen. We zijn dan eerst allen met de moto naar Ukunda gereden en daar een express matatu genomen naar Mombassa voor maar een halve euro. In een dik half uur waren we al aan de ferry. Daar staken we voor de eerste keer het water over te voet op de boot! Dat is echt ook wel een hele ervaring! Zoveel mensen! Echt een massa volk dat van de trappen naar beneden stormt op een goede plek op de boot te hebben. En eens de laatste mens op de boot stapt, vertrekt de boot al,… Eigenlijk wel een beetje gevaarlijk, want de klep van de boot blijft gewoon open. Eens aan de overkant namen we de ‘tuktuk’. Dat is een gek karretj waar 2 man in kan, maar soms ook wel 4 als je hard bijeengedrukt wordt! Het is een soort van brommer op 3 wielen. Wel tof om daarmee door te straten te rijden. Met de tuktuk reden naar het huis van Fatuma’s ouders. Daar was heel veel volk, veel familie. Omwille van hun islamitische religie moesten mannen en vrouwen in aparte kamers zitten. In een van de slaapkamers hebben we pilau gegeten. Wel lekker. En de familie had voor speciaal flessenwater gekocht omdat we geen water van de kraan mogen. Dat was wel lief. We zijn in Mombassa een cadeau gaan komen voor de bruid. Een set glazen en een servies. Het inpakken daar gebeurde daar iets te polé polé naar mijn zin. We waren allemaal zo futloos van die warmte en dat lange wachten, dat we een frisse soda gingen drinken in een soort MC Donalds cafeetje. Daarna zijn we terug naar het huis gegaan. In dat huis hebben wij uren zitten wachten tot iedereen klaar was voor het feest. Saaaaiii….  Toen we eindelijk konden vertrekken naar het feest, moesten weer even wachten op de taxi. Toen we met de tuktuk aankwamen, hadden we ander probleem. Fatuma had te weinig kaarten voor het aantal mensen dat er mee waren en Fatuma mocht niet binnen. Dat moment vonden wij echt heel raar, want op een feest waar familie en vrienden komen, moet iedereen elkaar toch kennen normaal?  Maar toen het probleem uiteindelijk opgelost was en we naar binnen konden, begrepen we het wel beter. We kwamen aan in een super grote hal waar wel duizend stoelen stonden, gericht naar een kei mooi versierd podium. Het podium was mooi gedrapeerd met doeken, lichtjes, prinsessenstoel, bloemen, rode loper,… Echt alles er op en er aan. Aan de ingang kreeg elke gast een zakje met daarin een blikje frisdrank, flesje water, zilver bakje met eten (zoals op vliegtuig), een ijsje en een mooi spiegeltje als cadeau. Wel tof! Wij waren een van de eersten die binnen waren en er moesten er nog 800 volgen. En we waren daar al een uur te laat (in African time is niks te laat). We waren er om 19u, terwijl het feest begon om 18u.  Ze speelden er Afrikaanse en ook Arabische muziek, want er waren daar ook echt veel Arabieren. Fatuma’s vader is Arabisch en van daar…  Vele mensen poederden hun gezicht, nek en armen wit. Heel bizar. Een vriendin van Fatuma zei me dat deze mensen op mzungu’s (blanken) willen lijken. Dat zal voor hun een schoolheidsideaal zijn. Echt raar…. En wij Europeanen maar bruine ‘fond de teints’ opsmeren. De kenianen en Arabieren droegen hier ook allemaal pruiken of super veel haarstukjes bij in hun haar zodat het een grote bult was, maar mooi gedrapeerd. Velen hadden dan nog zilveren juwelen in hun haar ook. Mooi, maar gek. Terwijl iedereen wachtte tot iedereen er was, dansten er al veel mensen. De dans bestaat hier uit het heen en weer bewegen in een cirkel. Grappig! We hebben uiteindelijk 3 uur zitten wachten en toen het grote moment: de bruid kwam er aan! Langs achter kwam ze binnen, richting podium. Het was net een echte prinses uit een sprookje. Heel mooi wit kleed met super veel glittersteentjes en glitterjuwelen. De bruid was ook alleen, zonder man. Want hier in de zaal zaten ook alleen maar vrouwen, alle mannen vieren feest en bidden in de moskee. Toen de bruid aan het podium was geraakt, brak het moment aan waarop wij stomverbaasd met open mond bleven staan. De bruid stond nog maar met 1 voet op het podium en ineens liep heel de zaal leeg. Alle mensen gingen naar huis! Toch kei bizar hé? Dat was het feest dus! Wachten, wachten (voor sommigen dansen)wachten, de bruid zien en wegwezen. Ik kon mijn ogen niet geloven! Echt een groot verschil met feesten bij ons. De naaste familie bleef wel zitten. Toen was het tijd voor foto’s op het podium samen met de bruid en iedereen mocht zijn cadeau afgeven. Met de bruid werd er niet gepraat. Ze had er ook niet echt tijd voor, want ze moest constant poseren voor foto’s. Leuk feest voor haar? Nog een uur later, wanneer bijna iedereen weg was, kwam de bruidegom er aan. Toen werden er weer nieuwe foto’s getrokken en de familie danste wat. Een half uur later vertrokken bruid en bruidegom en familie bleef achter. Zooooo raar! Cultuurshok! Toen, omstreeks half 12, zijn wij dan maar ook vertrokken. We mochten bij Fatuma blijven slapen. En dat is ook een cultuurshok. Voor we naar het feest vertrokken, liet Fatuma ons het huis en de kamer zien waar wij op de grond mochten slapen. Het was een leegstaand huis, een huis van hun, maar waar niet meer in geleefd werd. In een van de kamers lagen oude rieten matten. En dat was ons bed dus. We zagen dat niet zo goed zitten, met al die kakkerlakken die daar rond kropen…. Maar uiteindelijk met wat praten met Fatuma, hebben we in het ouderlijk huis mogen slapen. Daar was het iets netter. Ook wel op de grond, maar dat was te doen. Jessica, An en Lise hebben op een bed geslapen omdat ze rugproblemen hebben. Maar deze nacht was voor mij toch ook wel een nacht om stijve rug en ledematen te krijgen…. Niet zo prettig. Om 4 en 5u ’s morgens werden we ook wakker van de luide gebeden vanuit de moskee vlakbij. Om 6u zijn we opgestaan. Niemand kon meer slapen. We hebben er heel lekker ontbijt gekregen. De familie van Fatuma is echt wel heel lief en gastvrij. Het waren broodjes die precies op smoutebollen leken, een bord met bonen in cocossaus, Arabische zoete spaghetti en Arabische thee. Lekker ontbijt, maar speciaal. Toen mochten we ons polé polé klaarmaken. Wachten en wachten dus. We zijn dan terug naar huis gegaan zoals we naar Mombassa gekomen waren. Rond 11u waren we terug in Maweni. Die zondag had ik ook met mijn leerkracht Fatuma junior afgesproken. Tegen 14u nam ik de matatu naar Ukunda, naar de post office. Daar kwam Fatuma goed op tijd aan. Wat was ik blij dat zij niet zo polé polé en African time is. We hebben haar stevig omhelst, ook al was het maar een dikke week geleden dat we elkaar zagen. Ze heeft me meegenomen naar het winkeltje en huis van haar zus. Zij had een babytje, Zoubira, van 5 maanden. Dat heb ik de hele tijd mogen vasthouden en ermee naar het huis mogen wandelen. Voor de baby had speciaal een hoedje vanuit België opzij gehouden, maar ik was het vergeten. Niki niki toch…. Volgende keer dan maar. Daarna heb ik het huisje van Fatuma bezocht. Klein, maar netjes én met elektriciteit. Ze leeft al beter dan de mensen hier uit het dorp, maar toch is maar vrij pover. Ze moet ook hard werken om rond te komen, want een groot deel van haar geld gaat naar de huur van het huis en naar haar ouders. Dus veel voor eigen eten houd ze niet over. Ik ben met Fatuma ook haar ouders gaan bezoeken die een beetje ‘in de brousse’ wonen. Een drietal huisjes tussen palmbomen, fruibomen, struiken,…. Alles heel mooi gekeerd, huisje van steen en van zand en strooien daken. Douche, toilet en keuken gemaakt van hout en palmbladeren.  In de drie huisjes wonen de ouders van Fatuma, stiefmoeder, grootmoeder, en weeskinderen waarvoor de ouders zorgen. Ze leven er echt heel mooi. En hele lieve mensen. Voor hen en de kinderen had ik in Ukunda snoepjes gekocht. Daar waren ze erg blij mee. Ik heb in het huis ook mogen mee eten. Een rieten mat was mooi in de gang van het huis gelegd en een grote schotel met rijst, kip en kom saus stond in het midden. Het zag er echt heel feestelijk uit. Ik kreeg ook de superlekkere zoete thee (zoals op school). We wasten eerst onze handen in een kommetje water, daarna mocht iedereen beginnen. Met de handen! Een hele ervaring. Als ze hier rijst eten, doen ze ook iets speciaals met hun hand. (Ze eten maar met 1 hand, de andere hand is voor toiletgebruik). Ze kneden de rijst tot een bolletje om zo makkelijk te kunnen opeten. Ik imiteerde hen, maar het lukt totaal niet. En zij mij maar uitlachen. Wel grappig. Het kindje van Fatuma (waar haar ouders voor zorgen), was ook kei grappig en schattig! Salim is 1,5 jaar en hij mocht met een lepel eten, maar zijn kleren en de mat zaten onder de rijst. Echt grappig! Na het eten heb ik nog een kokosnoot geten, en gedronken van het sap. Het zijn hier groene, langwerpige kokosnoten met super veel sap in. Wel lekker, maar niet voor te zeggen dat ik er 1 helemaal kan opkrijgen. Het vruchtvlees was al iets beter. Dat was dus de eerste keer dat ik zo’n kokosnoot at. Weer een unieke ervaring. Als die leeg was, mocht ik de noot gewoon in het gras smijten. Al het afval wordt gewoon op de grond gegooid, maar hier nog belang na niet zo erg als in Ukunda of Maweni. Daar lijken de dorpjes op sommige plaatsen echt een stort. Ook een groot verschil met Europa, waar alles super netjes is. Tegen de avond aan ben ik met de taxi terug naar huis gebracht. Dan zijn we met z’n allen nog iets gaan eten en daarna vroeg in bed gekropen. Dat deed goed, terug een goede nacht in een echt bed….