Jambo jambo!
Zo, mijn stage in Kenia zit er op. Vandaag om 11uur gaan we vertrekken, An, Jessica en ik. We hebben onze vlucht in Mombassa om 15u45. Vandaar uit vliegen we eerst naar de Kilimanjaro in Tanzania om mensen op te pikken, en gaan dan door naar Addis Abeba in Ethiopië. Daar landen we om half 8 en moeten we wachten tot 23u45 voor onze volgende vlucht. (We gaan ondertussen wat film zien op onze laptop daar J) Onze laatste vlucht stopt dan weer eens in Parijs, waar mensen afstappen, en gaat dan door naar Brussel. Daar kom ik dan uiteindelijk aan om 8.30u ’s morgens! Mijn familie en mijn vriend komen me ophalen! Ik ga hen echt zooo in de armen vliegen! Heb hen hard moeten missen!
Ik zal ook nog wat vertellen over onze laatste dagen hier in Kenia. (De foto’s volgen later nog!)
Deze week was dus onze laatste speelpleinwerking. Woensdag was onze laatste dag. Die hebben we mooi afgesloten. We hebben eerst een supertoffe dag gehad aan het strand. We zijn dan iets vroeger dan anders teruggegaan naar school, want we hadden nog een verrassing voor de kinderen. We hebben frisdrank voor de kinderen gekocht! Dat vonden ze super! En zeker met dat lekkere koekje dat ze erbij kregen! Daarna hebben we nog gedanst tot het einde! Ik denk dat deze speelpleinwerking een geslaagde proef was geweest! Het zal een goed voorbeeld en begin zijn voor de volgende vrijwilligers, hoewel er toch nog enkele zaken moeten veranderd worden. Zo, alles kan hier maar beter worden als we het met liefde voor deze kinderen doen!
Woensdag namiddag heb ik nog mijn laatste souvenirs gekocht. 2 mooie doosjes (juwelenkistjes) uit ‘soapstone’. Eén wit – zwart doosje met een giraf op en Afrikaanse partronen en een juwelendoosje in de vorm van Afrika, met de ‘big five’ (dat zijn 5 meest zeldzame/kostbare dieren van Afrika: leeuw, luipaard, olifant, buffel en neushoorn. Ze zijn kostbaar omdat er op hen gejaagd wordt voor hun slagtanden, hoornen, of pels). En in dat juwelenkistje zit ook het land Kenia. ‘Kenya is the key!’ Dat is de sleutel. Als je dat steentje eruit haalt, kan je het doosje openen. Mooi!
Woensdag avond ben ik nog naar Ukunda geweest om teacher Fatuma nog voor een laatste keer te zien. Het was een blij weerzien! Ze kwam net van ‘college’ samen met een vriendin. De dag er op hadden ze examen, vertelde ze. Maar blijkbaar moet ze toch maar een half uurtje leren. Dus echt examen zoals bij ons, kan je het niet noemen denk ik. Ik heb teacher Fatuma en haar vriendin nog een soda getrakteerd en dan hebben we afscheid genomen. In Ukunda heb ik ook nog sandalen gekocht voor mij en en mijn vriend. Wel speciale, want deze zijn gemaakt uit autobanden! Dus de mensen hier kunnen alles gebruiken! Het zijn er wel hele mooie! Die van mij met allemaal piepkleine pareltjes in een patroontje en die van mijn vriend hebben een versiering in leer. En ze lopen nog best goed! Tof tof!
Donderdag was onze laatste hele dag hier in Kenia. Dat was een rare dag. Ik besefte gisteren echt: “Oh nee, dit is echt het einde, we gaan naar huis.” Gisteren zijn we in de voormiddag een vrouw gaan bezoeken in Ukunda, wiens dochter het sponsorkind is van Ingrid. Ingrid is een lid van het rainbowteam en had ons gevraagd om de moeder eens te bezoeken, want ze is erg ziek. Blijkbaar heeft ze Tuberculose en aids. Ze zag er echt niet goed uit, hoewel ze toch zij dat ze zich goed voelde. We hebben voor haar en de kinderen ook een hele tas met eten meegenomen. Hopelijk wordt ze beter en blijft ze het volhouden.
Gisteren namiddag zijn we gaan afscheid nemen van het dorp. We hebben ook nog wat spulletjes meegepakt om uit te delen. Lies en Lise hadden nog een deel babykleertjes en ik heb had nog een zak met mijn sandalen, dichte schoenen van K-Swiss, zeep, shampoo, washandjes, bloem en suiker. Dat heb ik uitgedeeld aan de familie van kindjes die me nauw aan het hart liggen. De familie van Dorcus, Daniella en Kelvin. En de familie van Mwanamisi en Rama. Toen ik in het huis ging van Mwanamisi kreeg ik het toch wel even moeilijk. De 3 kinderen sliepen daar op een te kleine houten plank op de grond… De moeder had wel een bed met een matras. Ik had bij de meeste huisjes in het dorp al een matras gezien, maar toen ik dit houten plankje zag, begonnen de tranen wel te komen. Ik had echt zin om die mensen nog meer te geven, maar ik had alles al uitgedeeld. Ik zou ook heel graag een matras voor hen kopen, maar daar is jammer genoeg nu geen tijd meer voor. Hoewel de familie echt wel heel gelukkig lijkt, leef ik toch met hen mee. Het zijn echt zo’n lieve mensen!
Toen we het dorp rondgingen hadden we echt de hele hoop van de speelpleinwerking achter ons! Ze liepen overal met ons mee. Wat eigenlijk niet de bedoeling was, want sommigen worden wat hebberig en vragen of we ook niks voor hen hebben. Maar we hebben natuurlijk niet genoeg voor iedereen. Jammer. Op het einde hebben we al een kort afscheid genomen van de hele groep (dikke knuffels en kusjes aan elk kind), maar vandaag gaan we terug. An en Jessica willen hun 2 sponsorkindjes nog voor een laatste keer zien, dus waarschijnlijk zien we het hele dorp nog eens. Dat afscheid seffens gaat toch pijn doen, denk ik. Ik ga ze echt allemaal een voor een missen!
Gisterenavond zijn we nog met z’n allen gaan eten aan Nakumat. Echt heel lekker daar! En ’s avonds hebben we nog foto’s uitgewisseld met elkaar. Daar zijn we echt langer mee bezig geweest dan verwacht. Dus een gezellig laatste avondje was er niet meer echt van gekomen. Maar niet erg. We zien de groep nog thuis nog.
Dus vandaag doe ik de laatste spulletjes nog in mijn valies en gaan we afscheid nemen van de kindjes. En dan zit Kenia er op! Dan kunnen we vertrekken richting België! Zal blij zijn al ik er ben! Maar toch met pijn in het hard Kenia achter laten….
Het waren echt 3 onvergetelijke maanden! Alle mensen hebben een plaats in mijn hart gekregen! Ik zal ze nooit vergeten!
Nukanpenda wewe! (Ik hou van jullie!) Kwaheri!!! (Tot ziens!)
xxx
